Verjaardag in Hong Kong

11 april
27c, luchtvochtigheid 87%, windstil
Gert werd wakker met buikpijn en diarree en ik realiseerde me dat ik de diarree-remmers thuis had laten liggen omdat we die vorig jaar in China niet eenmaal nodig hadden.

Dus ik op pad om hier wat te kopen. Ik kwam erachter dat drogisterijen hier worden bemand door enkel chineessprekende chinezen, dus erg ver kwam ik niet. Dus ging ik in de deuropening van de winkel staan en vroeg aan de wat meer westers uitziende chinezen of ze toevallig Engels spraken. Na de tweede had ik beet, hoewel ze weer niet zo goed Engels sprak dat ze het woord diaree kende. Maar dat was met behulp van gebaren en geluiden snel uitgelegd. Ze lag helemaal dubbel van de lach toen ze het voor de drogist vertaalde, maar het bleek een veel voorkomend probleem, want er was een ruim assortiment aan producten. Een rood flesje met zwarte letters (Chinese tekens) was the top of the bill, dus dat maar meegenomen. 3x per dag 6 pillen moest afdoende zijn.

De pillen, zwarte kogeltjes, waarschijnlijk een soort norit, werkten goed en na een uurtje was Gert weer helemaal op de been.

Het plan was om een dagje naar Macau te gaan; net als Hong Kong een zelfstandige staat in China en een voormalig Portugese kolonie. Gewapend met paspoort togen we naar de veerboot. Helaas was economy class uitverkocht, dus namen we een eerste klas kaartje en gingen aan boord van een soort snelboot.

Eerste klas bleek echt Eerste Klas met heerlijke fauteuils, hapjes en drankjes. Leuk dus. In een uurtje voeren we erheen. Uit wat we erover gelezen hadden hadden we verwacht dat de stad Macau een pittoresk stadje zou zijn, gebouwd in Portugese stijl, met in een buitenwijk een paar casino's.

Niets bleek minder waar. De Portugese stijl was duidelijk aanwezig: alle borden in Portugees, de straten geplaveid met van die typische kleine vierkante Portugese tegeltjes en in het historische centrum inderdaad gebouwen en huizen in Portugese stijl.

Maar die buitenwijk met casino's was een wereldstad vol enorme luxueuze gokpaleizen. Ongelofelijk, het was één groot Las Vegas. De temperatuur was warm en de lucht extreem vochtig (mijn haar krult daardoor als een gek) en Gert had daar wat last van. Dus heeft hij een tijd bij het Sao Paulo Kathedraal gezeten en heb ik het oude centrum verkend. Daarna hebben we een oud fort bekeken en zijn naar de oudste vuurtoren van Azië gelopen.

Eenmaal daar aangekomen realiseerden we ons dat we eigenlijk beter terug konden gaan naar hotel emperor vanwaar we met de pendelbus naar de haven zouden gaan. Want de laatste boot zou om 19:45 uur gaan en het was al 18:00 uur.

Eenmaal aangekomen bij het Emperor bleek dat we maar niet zomaar in de gratis pendelbus konden stappen, maar dat we daarvoor een gratis entreekaartje moesten ophalen op de tweede verdieping.

Vreemd vonden wij, maar eenmaal binnen bleek het een zeer vernuftige manier om mensen te verleiden om te gokken. Want de tweede verdieping bleek een enorm casino, waar we kriskras doorheen werden geleid, helemaal naar de andere kant van de verdieping waar in een hoekje een kleine balie zat verstopt waar de kaartjes werden verstrekt.

Niet gevoelig voor verslaving (behalve dan aan chocola of schoenen) bekeken wij de gokkende menigte, ons afvragend wat daar nou zo leuk aan is en stapten vervolgens in de bus.

Er bleken twee havens te zijn en wij werden natuurlijk uitgezet op de verkeerde. Maar niet getreurd, ook dat had ik toevallig ergens gelezen, dus stapten we in een taxi en reden naar de Taipe Terminal waar we net op tijd waren voor de boot van 18:45 uur.

De Chinese zee was onstuimig, wat niet goed uitpakte op mijn maag, maar door goed stil te zitten met mijn ogen dicht en diep adem te halen bleven mij taferelen zoals op de boot van Klaas Jan bespaard.

Eenmaal terug in Hong Kong aten we bij de pizza hut een onvervalste pizza en doken rond een uur of 10 in bed, want buiten was het inmiddels hard gaan regenen.