Verjaardag in Hong Kong

14 april
24c, zonnig
Als het WK Baanwielrennen wordt gehouden in een stad waar jij op vakantie bent, dan zou je wel gek zijn om daar niet naartoe te gaan, vonden we. Dus ging Gert een dagje wielrennen kijken en ik een dagje shoppen; geen gekke verdeling.

Gert moest 3 kwartier met de metro en eenmaal aangekomen ging hij door de verkeerde ingang naar buiten. Het kaartje dat hij bij zich had klopte ook niet, dus had hij geen idee hoe hij bij het stadion moest komen.

De weg vragen bleek onmogelijk, want wordt er in het centrum door de meeste mensen Engels gesproken, in de buitenwijken blijkt dat niet het geval. Maar hij liet zich niet voor één gat vangen. Hij maakt een foto van een aanplakbiljet van de wedstrijd en liet dat zien aan een taxichauffeur die hem er vervolgens in een paar minuten naartoe bracht.

Het vinden van de ingang was een volgend probleem, die bleek verstopt op de eerste verdieping en alleen te bereiken via een lange trap die verstopt was achter een plein vol kraampjes met sportartikelen en workshops.

De wedstrijden waren al begonnen toen Gert eindelijk bij de ingang was, waar bleek dat hij het ticket ergens anders moest kopen. Maar waar, was toen de vraag. Een eind verderop was een boxoffice en wat een toeval: daar werden tickets verkocht.

Eindelijk kon hij naar binnen en zat de rest van de dag prinsheerlijk op de eerste rang. Ook de Nederlandse ploeg was vertegenwoordigd en ook de NOS die de wedstrijd versloeg en deelnemers interviewde zodat hij s avonds alles nog eens terug kon zien op zijn telefoon.

Mij verging het allemaal wat soepeler. Hoewel Hong Kong één groot shopwalhalla is en ik in principe vanuit het hotel kon starten, besloot ik toch maar naar een andere wijk te gaan. Het hotel staat namelijk aan 'the golden strip', de PC Hoofdstraat van Hong Kong, met alleen maar winkels van merken als Louis Vuitton, Chanel, Armani, Burberry en andere onbetaalbare merken.

Wat trouwens opvalt is dat de hongkongees ervan houdt om altijd en overal op tijd te zijn en zoveel mogelijk spullen met zich mee te nemen. Want in welke winkelstraat je ook bent: minstens 60% van de zaken bestaan uit tassen- en horlogewinkels. Op de tweede plek staan levensmiddelen, sportartikelen en elektronica, gevolgd door kleding, een hele poos niks en dan pas schoenenwinkels. Een hard gelag voor een schoenverslaafde, maar ach, winkelen is altijd leuk, zeker in de wijk Mongkok waar je op een megagrote markt 'merkspullen' voor een habbekrats kunt kopen. Afdingen is daar een sport, die ik dus flink heb beoefend bij het uitzoeken van wat souvenirs voor de kinderen en voor onszelf.

Een leuke dag, want Pasen is hier een feest en Goede Vrijdag bleek een leuke gelegenheid op een groot stuk van de normaal zo drukke autoweg af te sluiten en die te vullen met allerlei kraampjes, theaterachtige voorstellingen en bands waarmee je live karaoke kon doen. Ik heb nog even getwijfeld...zal ik? Maar toch maar besloten om mijzelf als grote roodharige buitenlander maar niet voor schut te zetten.

Omdat het lekker weer was besloot ik lopend terug te gaan. Ik had geen kaartje bij me, maar mijn postduivengevoel werkt nog altijd feilloos, dus kwam ik precies op de afgesproken tijd bij het hotel aan.

Na het uitwisselen van onze wederwaardigheden vonden we dat we toch ook wel een keertje chinees moesten eten. En dat smaakte weer goed!