zondag, wandelen naar Ping 'an

Wandelen naar het authentieke dorpje Ping'an, stond er vandaag op het programma. Maar echt dan vooral echt authentiek in de vorm van een toeristisch stadje.

De weg erheen was mooi, maar ook eng. Drie uur langs haarspeldbochten met een ongeduldige chauffeur, lees: inhalen op plekken waar iemand met gezond verstand daar nog niet eens over zou denken...

Na drie uur moesten we overstappen in een shuttlebusje dat ons halverwege de berg zou brengen. Een knetterdruk station waar half China stond te wachten. Dus de 10 minuten wachttijd werden er meer dan 60, maar het was de moeite meer dan waard. De bestemming dan hè, want de weg ernaartoe tartte alle verbeelding en was spannender dan alle busritten die we tot nu toe hebben gehad...

Maar ook dat hebben we weer overleefd. Nadat we uitstapten op een parkeerplaats liepen we het laatste stuk naar boven over steile trappetjes. Het dorpje zelf is met geen pen te beschrijven. Rommelig en alles bovenop elkaar gebouwd en smalle paadjes van maximaal 60 breed langs steile afgronden. Niet om in het donker rond te struinen zeg maar.

Na de gezamenlijke lunch in het hotel dat qua bouw nog het meest weg heeft van een eenvoudige strandtent, hebben we dwars door de rijstvelden gewandeld naar het uitzichtpunt 'the nine tigers and five dragons' en van daar uit naar de 'seven stars and the moon'. Al met al zo'n drie uur onderweg geweest (waar zouden we zijn zinder de wandelschoen) en honderden foto's gemaakt, want na elke bocht leek het uitzicht nóg mooier.

Gezien de gevaarlijke paadjes en het feit dat de zon hier in half zeven ondergaat en er geen straatverlichting is, werd ons op het hart gedrukt uiterlijk om half 7 weer in het hotel te zijn. Dat hebben we net gered. Om 20 u wordt ons diner geserveerd, dus nog even tijd om te douchen en wat te lezen!

Wat trouwens nog opviel; zware koffers van toeristen worden hier vervoerd in manden op ruggen van oude vrouwtjes en andere zware spullen zoals kratten frisdrank op de ruggen van muildieren. En de vrouwen hier hebben haar tot op de grond: een soort simsongedachte; vrouwen laten hier hun haar nooit knippen. Zodra ze getrouwd zijn steken ze het op. Ze dragen het in een soort krans op hun hoofd met een knotje aan de voorkant. En ze zijn zelf niet langer dan 1.35 M en heel tenger. Ze hebben hoge schelle stemmen. We kunnen ze niet verstaan, maar uit de intonatie is op te maken dat ze voor de duvel niet bang zijn!